मनातील - कविता

पाहिले प्रथम तुला , पापणी बंद होईना... हरवून गेलो कुठे , मी मलाच गवसेना... कल्पनेच्या कुंचल्याने साकारलेली तुझी छबि... परि तव लोचनी मी , पाहिली माझीच छबि... काहीसं पुटपुटलीस , सांगू ना शके शब्दांनी... मनात तार छेडली , तुझ्या दोन शब्दांनी... गोपाळकृष्णाची बासुरी , बोटें राधेची तयावरी.... स्वरांनी धुंदी चढली , कंपने त्यांची हृदयावरी... तुझी मधुर गोड वाणी निर्झरासम मोकळे मन... खळखळतांना अनुभवले. तव ते निष्पाप मन....

निसटून गेलेले क्षण येत नाहीत परत ... आपण त्यांच्या मागे धावतो खुळ्यागत ..... पळत सुटलो तरी नाही काही हाती लागत ... आपण मात्र एकटेच बसत बसतो कुढत .... उद्विग्न होता आपण सारे दूर पळतात... दुरावा आला म्हणजे संवाद ही हरवतात .... आपल्या मनाचा आवाज ऐकता आला पाहिजे ... उत्स्फुर्तता टिकवून स्वसंवाद झाला पाहिजे .... मन व शरीर यांच्या संवेदना जाणवू या... स्वत:ला व्यक्त करण्यास्तव कामास त्यांना लावू या....