बाबा (एक आर्त हाक)

बाबा (एक आर्त हाक)

(हि कविता माझ्या स्व.बाबांसाठी. माझी हाक त्यांनी ऐकावी हीच ईच्छा.)

लोक म्हनतात, "मूलगा-
अगदी बापावर गेलाय,
बिचारा पोरं तो,
बपाविना वाढलाय."

खरच का हो बाबा,
मी तूमच्या सारखा दिसतो?
तुमच्या विना खरच मी,
बिचारा का हो वाटतो?

तूमच्याकडून शिकन्यासारखं-
बरंच काहीं होतं,
ते समजन्याईतकं आमचं-
वयं मात्र नव्हतं.

आईच्या नजरेत-
तूमचीच मूर्ती दिसते,
तूम्हाला येवुन बिलगावं,
ईच्छा सतत होते.

कित्तेक लोकं तूमची-
अजुनही आठवन करतात,
तुम्ही केलेल्या उपकारांची
जान ते ठेवतात.

बाबा तुम्ही गेल्यावर
ईथे सगळच बदललंय
आपल्याच लोकांनी
दार बंद केलय.

ज्य मनसांना, तुम्ही-
सूखी जग दिलं
तूमच्या लेकरांना त्यांनी-
वार्यावर सोडलय.

बाबा तूमचा हा पोरं
तूमच्या सारखाच होईल,
पून्हा एकदा शून्न्यातून
विश्व नीर्माण करील.

बाबा तूमचा आर्दश
डोळ्यांपूढे ठेवलाय
तूमच्या पावूल खूनांवर-
मी पाय ठेवलाय.

बाबा मला तूमच्याशी
खूप-खूप बोलायचंय
एकादातरी तूम्हाला,
डोळे भरून पहायंचय.

एकदातरी बाबा
माझ्या स्वप्नात या,
एकदातरी बाबा
मला मीठीत घ्या.